PREDSTAVLJANJE KNJIGE „UPOZNAJTE GAGARINA, NAJŠAŠAVIJEG PSA U SVEMIRU“ U MAJU I JUNU

Knjiga „Upoznajte Gagarina, najšašavijeg psa u svemiru“ (Zavod za udžbenike i nastavna sredstva RS) predstavljena je u nekoliko prilika tokom maja i početka juna 2022. S obzirom da je knjiga uvrštena u školsku lektiru u Republici Srpskoj, predstavljena je zajedno sa servisom bibliobus Narodne i univerzitetske biblioteke Republike Srpske đacima u osnovnim školama „Zmaj Jova Jovanović“ (Banja Luka), „Milan Rakić“ (Karanovac) i „Holandija“ (Slatina). Nakon toga, u okviru programa „Lektira u podne“ petog festivala književnosti „Imperativ“ o knjizi se razgovaralo sa đacima u vijećnici Banskog dvora. Početkom juna, u saradnji sa SKC Kids i Fondom solidarnosti za dijagnostiku i liječenje oboljenja knjiga je uz druženje predstavljena i mališanima koji su se liječili u inostranstvu.

O bibliobusu, značaju čitanja i knjizi „Upoznajte Gagarina“ i na ENGleskom jeziku.

INTERVJU U SPECIJALNOM IZDANJU NACIONALNE REVIJE / INTERVIEW FOR SPECIAL ISSUE OF NATIONAL REVIEW

 

Verzija na srpskom jeziku može se pročitati na ovom LINKU (str.52-58)

PIÙ CALMO DELL’ACQUA – INTERVISTA / QUIETER THAN WATER – INTERVIEW

Berislav Blagojević, classe 1979, è una delle voci più brillanti e poliedriche della nuova letteratura bosniaco erzegovese. E’ l’autore di Tiši od vode [Più calmo dell’acqua, 2013], un requiem sulla guerra privo di ogni schermo ideologico sulle perduranti contraddizioni del dopoguerra. Intervista (Giuliano Geri)
Danilo Mišić è un tranquillo geografo che si ritrova improvvisamente gettato nel fango di una guerra fratricida. Durante un’operazione militare commette un banale quanto tragico errore di lettura delle mappe, che dà origine a un sanguinoso fuoco amico e lo segna per sempre. Vittima di un paralizzante disturbo allucinatorio da stress post-traumatico, viene trasferito dai campi di battaglia alla non meno assurda dimensione di un ospedale psichiatrico, prigioniero della propria mente e abbandonato a se stesso da medici negligenti e in certi casi corrotti. Si chiude in una coltre impenetrabile di silenzio e l’unica forma di comunicazione con il resto del mondo è un carteggio immaginario con un suo omonimo compagno di destini, lo scrittore russo Daniil Charms. A lui affida pensieri e meditazioni, in un inarrestabile flusso dialogico dove la realtà quotidiana è intrisa di paradosso, ogni sistema di valori viene sovvertito e l’uomo comune è ridotto a inconsapevole esecutore del male, niente più che muta e indistinta carne da cannone. Un ritratto allo specchio di un lucido e sofferente visionario, scandito dal drumming dei Pearl Jam e accompagnato dalle sinfonie oniriche dei Pink Floyd, cui fanno da contrappunto le ballate di Bob Dylan e Leonard Cohen.
Danilo Mišić è l’antieroe di Tiši od vode [Più calmo dell’acqua, 2013], un romanzo intenso e spiazzante, una rigorosa riflessione sulla fiducia nel prossimo, sulla libertà di scelta, sul degrado morale e su quel persistente disagio collettivo chiamato “transizione”. Un requiem sulla guerra, in cui tutti sono indiscriminatamente vittime, e insieme un affresco amaro, a tratti grottesco e privo di ogni schermo ideologico delle perduranti contraddizioni del dopoguerra.

QUIETER THAN WATER (fragment from the novel)

* * *

Digging into the memory is like any other digging – tedious and wreathed with a whitish halo of crystallised sweat. And if memory consists of scattering sand, as is the case with mine, then digging turns into a frustrating torture. How else to describe the discomfort and horror of the fact that even after two hours I was unable to remember Duško’s surname? And that very Duško and I dug trenches together! We lodged in the same shack or under the open sky, scooped tasteless portions with the same ladle, washed our faces with rainwater from the same bucket. The early evening when we met, mortars shelled us, while roar and panic filled our bones and ears quickly and imperceptibly, like earwigs disappearing into crevices of walls. Perhaps the circumstances of our meeting one another awoke a germ of my forgetfulness? Or are the main culprits the pills I have been frenetically stuffed with? I’m not sure. And actually, it’s not so important. Just as the surname does not matter. Neither Duško’s, nor anyone’s. A last name, whether inherited from the father or the mother, is still just a collection of letters necessary to bureaucracy, but also easily replaceable. It should have never been and must never have become a requirement for belonging, for inclusion here or there, and even less the reason that someone is loved or hated or put on the hit list. A surname does not say whether someone is a good or bad man, whether you are an engineer or a miner, whether you like basketball or soccer, whether you are perhaps a philatelist or a passionate lover of black wave movies. So Duško’s surname doesn’t really matter. It’s not necessary to confirm what I already know: that he was a good and smart guy, a great talker, a prankster, a lover of science fiction and Pink Floyd. In addition, very quickly another of his characteristics became apparent: he infinitely stood out from nature and one could see he did not belong there and that, as a warrior tool, he was as useless as a fang on a musk deer. On one occasion (which I happen to remember very well), he came in an improvised office in which I, completely isolated, drew the latest military positions on a map. In his hand he held a small battery powered radio that his girlfriend Mirjana sent him via a certain reservist. He was silent. He asked for a cigarette and played the tape. We heard the opening measure of the song „Us and Them“, led by the dominant saxophone:

… Us and Them
And after all we’re only ordinary men
Me and you
God only knows it’s not what we would choose to do
Forward he cried from the rear
And the front rank died
And the General sat, as the lines on the map
Moved from side to side … ¹

We looked silently at the floor until the end of the song. Then he told me he was a child born to a Serbian father and a Croat mother, that his parents were divorced and they were fighting so hard for custody of him. Laughing, he said that he was with us, on this side of the trenches, because of the court sentences. If by any chance the judge awarded custody to his mother, we would probably have each other over the barrel.

We talked about how exactly such decisions govern our lives. Decisions of judges, members of Parliament, a president, a military commander… Decisions that largely do not depend on us, decisions made by people of flesh and blood, people like us, people prone to errors. Of course, the problem is not in making mistakes, because they always occur and will be occurring as long as there are people. The problem is when mistakes cease to be isolated cases and when they multiply and become part of our reality so they turn into a pattern we live and work by. With a small mistake one can live: floppy ears, a chipped brick in the wall of the house, a mistakenly printed word in a book. But big mistakes that can so often happen here, they bring discomfort, irreparable harm and horror. Moreover, the local people have proven spiteful, and they almost never admit their mistakes. Not even small ones, and especially not big mistakes.
– Acknowledge the mistake, repent and ask for forgiveness, it is an undisputed Balkan taboo! – I said then.
– Our blindness, our biggest defeat and our quicksand – Duško added.
While we talked about it, I recalled Kharms and Druskin, their philosophy of „a certain balance with a small mistake“ and never invented „mode for troubleshooting.“ And just when I started telling Duško something about this, captain Petrić entered the room. We stopped talking about people, mistakes and questionable decisions. We stopped talking. And the music had stopped. And again we just heard gunning and the captain, annoyingly tapping his boot. The balance disrupted by a big mistake. Kharms was right – there is no equilibrium.

FESTIVAL KIKINDA SHORT

U okviru osmog festivala kratke priče Kikinda Short

29.08. u Kikindi i 30.08. u Beogradu, učestvuju:

David Albahari, Enes Halilović, Bojan Krivokapić, Tea Tulić, Marko Pogačar, Merijn de Boer, Žuža Čobanka, Aleksandru Potkoava, Berislav Blagojević

Opširnije o festivalu i autorima – kikindashort.org.rs

* Content is also available in English

More about this year’s festival

Počinje Kikinda Schwortz – osmi međunarodni festival kratke priče

U četvrtak i petak ove nedelje održaće se osmi po redu festival Kikinda Short. U Kikindi će se Festival održati 29. avgusta u bašti Narodne biblioteke „Jovan Popović“, dok se narednog dana, 30. avgusta pisci sele u Beograd gde će nastupiti u UK Parobrodu, Kapetan Mišina 6a.

Na Festivalu će učestvovati David Albahari, Enes Halilović i Bojan Krivokapić (Srbija), Berislav Blagojević (BiH), Tea Tulić i Marko Pogačar (Hrvatska), Žuža Čobanka (Mađarska), Aleksandru Potkoava (Rumunija) i Merejn de Bur (Holandija).

Zbog smanjenog budžeta, Festival će po prvi put ove godine trajati svega dva dana, umesto uobičajenih četiri. U skladu sa skromnim sredstvima, smanjen je i broj učesnika, te su organizatori bili ograničeni pre svega na pisce iz regiona, ali je sigurno da visok pripovedački potencijal na koji je publika navikla, nije ugrožen.

Slogan festivala glasi Kikinda Shwortz, a grafičko rešenje ovogodišnjeg logoa su prazni i izvrnuti džepovi. Organizatori su na ovaj način hteli da pokažu stanje kultur u Srbiji jer se „nema para“.

–  Ove godine nam je najvažnije da preživimo – kaže Srđan Papić, koordinator festivala – i uspećemo. Dolaze nam zaista dobri pisci, jedino što se neće čuti desetak različitih jezika po večeri, kako smo ranije navikli. Ali nije normalno da posle sedam odličnih godina sa tolikim brojem autora svetskog renoma, raspolažete sa budžetom koji je duplo manji nego onda kada ste počinjali. Kome god se javite, kažu vam da je kriza i da „trenutno“ za kulturu nema. Onda vidite da se za pet dana pivskog festivala popije milion hektolitara piva ili da se pošalju milioni poruka za rijaliti programe. Kad se za kulturu izdvaja svega pola procenta budžeta, ljudi onda troše svoj novac i vreme na najprizemnije stvari.

Mi ne želimo da se pomirimo sa tim. Nama u Kikindi po večeri bude i 400 ljudi, to je jedan posto grada. Zamislite da bilo gde jedan posto ljudi iz čitavog mesta dođe na književno veče! U Beogradu bi to bilo 20.000 ljudi. I onda vam Ministarstvo kulture ne da ni dinar jer imaju potpuno pogrešne prioritete.

Ipak, postoje stvari koje orhabruju, pisci su pokazali solidarnost i razumevanje za našu situaciju, prijavio se veliki broj volontera, mahom mladih ljudi, ljudi u Kikindi nas zaustavljaju na ulici i pitaju šta će biti sa festivalom. Zbog svega toga i pošto ne želimo da prihvatimo da Farma bude jedina „kulturna ponuda“, zapeli smo da i ove godine nekako organizujemo festival. Čini nam se da nas je do sad pokretao entuzijazam, a da sad „vozimo“ na inat.

Održavanje festivala su omogućili SO Kikinda, kompanija NIS i Holandska fondacija za književnost, parteneri festivala su UK Parobrod i biblioteka „Jovan Popović“ iz Kikinde, dok su pomoć pružili i Srpski pen centar, Radio – televizija Vojvodine kao i portal SeeCult.

Beogradska konferencija za novinare je zakazana za sredu, 28. avgust 2013. u 13 časova, u prostorijama PEN centra, Terazije 29/II, Beograd, dok je konferencija za novinare u Kikindi zakazana za utorak, 27. avgust u podne, u dvorištu Biblioteke.

Više informacija o autorima možete naći na sledećoj adresi: http://kikindashort.org.rs/kikinda-08

Logo festivala nalazi se ovde: http://kikindashort.org.rs/about/press

Najave: novosti, B92, glassrbije